az once izleyip hard diskime geri dondurdugum film. rest in peace diyorum kendisine. efendim yorumlayacak olursak filmi, sunlari soyleyebilirim:yonetmen & sanat yonetmeni & vb...:
goruntuleri, isik kullanimini, geri donuslerdeki ustaligi bir hayli begendim. bazi sahnelerde filmi durdurup gorduklerimi hazmetmeye calistim, gayet basarili bir yonetim kadrosu oldugunu soyleyebilirim.
muzik:
daktilo sesi fikrini cok takdir ettim. sahane bir tat vermis. ilk giristeki muzik ile filme baglamayi, merak uyandirmayi basarmislar.
oyuncular:
filmin baslarindaki oyunculuk cok doyurucu, tatmin edici ve heyecanlidirici iken filmin ortasindan itibaren performansin dustugune sahit oldum. sanirim bunda oyunculara degil senaryonun yetersizligine suc buluyorum (kitabi okumamis biri olarak soyluyorum bunu orada nasildir bilmiyorum).
senaryo:
cok saglam olmayan temeller uzerine oturmus gibi geldi bana. filmin baslari guzel olmasina ragmen bir noktadan sonra senaryodaki kopukluklar ya da konular arasindaki iletisim azligindan seyir zevki dusuyor, ta ki ropartaj kismina gelene kadar, buradan sonra yine toparlamaya basliyor ancak izleyici olarak yarim saatlik bir sureden hic keyif almadigimi soyleyebilirim. bir ask hikayesi havasi var ama soluyamiyorsunuz desem yeridir. agirlik verilmesi gereken yerleri hafif bir dokunusla gecmisler, gereksiz yerleri de gereksiz bir sekilde onemliymis gibi vermeye calismislar. filmin bu haline sadece bir ek yapilarak kurtarilabilirdi, olum sahnelerini biraz daha dramatik yapsalardi sahane bir film olabilirdi, en azindan akilda kalici olurdu. yaklasik bes dk sonra izlediklerimden aklimda kalanlar kendi kendini yok edecek gibi gorunuyor, zira sirada daha guzel filmler var.
ama izleyin yine de o kadar emek verilmis nihayetinde.
not : keira knightley'nin o ingiliz aksanina hastayim, kendisine de hastayim, sanirim sadece onun icin bile izlenir.
not2 : james mcavoy'yi bir kez daha takdir ettim. oyunculugu takdire sayan, ryan reynolds ile beraber takibe alinmistir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder