Neden susar insan? / Meğer

ben ne çok hata yapmışım meğergözüm kapalı bakmışım meğeryıllar geçmiş ben saymışım meğerdostum sanıp aldanmışım meğer
yıllarca sürer sanmışım meğerboşa kalbimi açmışım meğervakit kaybıydı diyemem amasen hiç dostum olmamışsın meğer
olsun varsın pişman değilimbiraz üzüldüm hepsi bu
ağlamam artık gidenlereağlamam artık bitenlereağlamam artık üzenlereihanet edenlere
ben ne çok hata yapmışım meğerseni yokken var saymışım meğeryollar gitmiş ben kalmışım meğeraşkım deyip hapsolmuşum meğer
bir ömür sürer sanmışım meğerben boşa kürek çekmişim meğervakit kaybıydı diyemem amasenden çoktan vazgeçmişim meğer


Şarkının sözleri kadar klibi de inceden dokunuyor insana. Sessizlik... her şeyi ardına gizlediğimiz, içimizde gitgide kalınlaşan hislerimiz ile ruhumuz arasına ördüğümüz duvarı sıvadığımız suskunluk... Neden susar insan? Kırmamak, kırılmamak için midir? Yoksa  susarak olanları yok sayabileceğini düşündüğü için midir? Olmazı olduramayacağı baskısı mı susturur? Olabilecekleri oldurmamaktaki başarı mı susturur yoksa? Bir köşeye sinmek, ortaya çıkıp yaralanmaktan daha az acı verdiğinden olabilir mi? Ezmemek için ezilmek de neden olabilir pek tabi. Duyulan saygının ve sevginin istismarını da es geçmemek gerek. Minnet duygusunun o ezici ağırlığı suskunluğa neden sayılabilir mi? Sevdiğiniz, saydığınız birinden hiç beklemediğiniz bir hareket ve şaşkınlık susturabilir mi?
Susmak yıpratır insanı, sustukça akıl oyun oynamaya başlar, sen sustukça zihninde duyduğun sesler çoğalır, kendini duyamaz olursun. Eğer hayatının geri kalanını sırf sustuğun için pişmanlıkla geçireceksen, susma! Bırak pişmanlığın sesinin yüksekliğinden olsun.