Kırık dökük

rüzgarı dinlerdim sessizlik nöbetlerinde
elimde kalem
kalemin ucunda kağıt
serinlik çökerdi kelimelere

uzun uzun süzerdi Dodonya
ellerim her nefeste sarıya boyandığında
reva mıydı kağıda bir kenara atılmak
kalem eksik yazdığında
tutan rüzgardan medet umduğunda

düşündüğün kadar basit değil
rüzgarın yaprakta bıraktığı tını
hangi kalem yazar, hangi kağıt anlatır
yaprağın güneşli bir gündeki yalnızlığını

yazamazsın şair, uğraşma boşuna!
başlatma kalemine, kağıdına!