Ak pak bir geceydi, ürperttin beni
Çoktandır ölü zamana ebediyeti verdin
Geç kalmıştım kendime, yetiştirdin beni
Sonsuzlukta yitecek bir an'a ismini verdin
Hüzne boyamıştım yüzümü, gülümsettin beni
Umuda giden yolda omzunu verdin
Serin bir suskunluktu hakkım, seslendirdin beni
Sonlanmayacak bir cümleye ezgini verdin
Korkuyordum yalnızlıktan, uyuttun beni
Şefkatle okşayıp başımı, dizini verdin
Bir çocuktum sana vardığımda, büyüttün beni
Yokluğu, sensizliği, sızını verdin
Son dediğime ilk dedin, yeşerttin beni
Bir bahar sabahı odama kokunu verdin
İklimim oldun, gittiğinde üşüttün beni
Çıplak ayaklara dikenli taşlı yolunu verdin
Anladım ki hep "ben"de kalmışım onca zamandır
Affet! Varlığına aldandım, unuttum seni
Kabahatli kaybolan değil bulamayandır
Masum bir düşün gölgesinde öptüm seni
02.09.2010 / İstanbul
Fatih Çelik
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder